My earliest memories as a 2-3 year old child are a source of great joy to me. I remember our small cozy home in the famous Ranade Wada in Pune, my loving family and equally loving neighbors. I particularly remember our neighbor Parvatibai (Her Holiness Sadguru Matushree Parvati Devi Deshpande) who, despite being busy, would look after me when my mother was away. She taught me some important stotras, like Shree Ramraksha, which I remember even today. And then there was Bagaram, (His Holiness Sadguru Shree Mama Maharaj Deshpande, aka Mama) her humble, hardworking and sincere son, who would often give me a ride on His bicycle. Later we moved to another home and lost touch with them all.
My family, especially my mother, was keenly interested in spirituality. One of my uncles was not exactly a sanyasi but behaved like one. He took no interest in worldly matters, had no material possessions and did not cherish any desire to amass wealth. Uncle was fond of reading spiritual and philosophical books and had mastered ‘yoga’. Dressed in simple clothes and having a long flowing beard, he looked like a sanyasi too.
Many years passed. My uncle was no more, but one night, I dreamt of him. In my dream, my uncle was sitting in a chair, gazing calmly at me. I was looking at my uncle and, suddenly, I felt breathless. I felt that, unlike him, I was wasting my life in material pursuits, paying little attention to my spiritual progress. As I felt sorry for myself, tears began to flow from my eyes. Soon, I was sobbing with remorse. “Why do you cry?” My uncle gently asked. “Look who’s here!” My uncle pointed at a sanyasi. Dressed in typical saffron robes, the sanyasi approached us. I gazed at His face; He seemed familiar, but I couldn’t remember where I had seen Him before. I fell at His feet and wept uncontrollably. “Please help me Maharaj; I don’t know what to do! I feel that I have, thus far, wasted my life. I don’t know why I am feeling so dejected and breathless!” The sanyasi was calm. He bent down and gently rubbed my back. His calm demeanor and gentle gaze soothed me. Soon, I stopped sobbing and the dream ended.
I would often remember the strange dream and the reassuring gaze of the sanyasi. Years later, when I met Bagaram, aka Mama, after a gap of about three decades, I realized that the sanyasi in my dream was none other than Mama!
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story
(Sanskrit version)
परिचितः सन्न्यासी |
मम प्राचीनतमाः स्मृतयः सन्ति तदानीन्तनकालस्य यदा अहं द्वित्रवर्षीयः आसम् | ताः स्मृतयः मां भृशम् आनन्दयन्ति | सुप्रसिद्धे रानडे-वाडा-स्थाने पुणे-नगरे अस्माकं लघु सुन्दरं गृहं स्मरामि, मम प्रेममयं कुटुम्बं तथा प्रेममयान् प्रतिवेशिनः अपि स्मरामि | विशेषत्वेन अहम् अस्माकं प्रतिवेशिनीं पार्वतीदेवीं (प.पू. सद्गुरुमातुःश्रीः पार्वतीदेवी-देशपाण्डे) स्मरामि या व्यस्ता सती अपि मम जनन्याः दूरत्वे मम अवेक्षणं करोति स्म | सा मां महत्त्वपूर्णानि स्तोत्राणि अपाठयत् यथा श्रीरामरक्षा याम् अहम् अद्यापि स्मरामि | तथा तत्र आसीत् बगारामः (प.पू.सद्गुरुश्रीमामामहाराज-देशपाण्डे ‘मामा’) तस्याः विनम्रः उद्यमशीलः सहृदयः पुत्रः| सः नैकवारं मां द्विचक्र्या सञ्चरणं कारयति स्म | अग्रे वयम् अन्यद् गृहम् अगच्छाम अतः एभिः सह सम्पर्कं व्यस्मराम |
मम परिवारः, विशेषतः मम माता परमार्थे रुचिमती अवर्तत | मम पितृव्येषु एकः, खलु सन्न्यासी नासीत् किन्तु तथैव आचरत् | प्रापञ्चिकविषयेषु तस्य रुचिः नासीत्, तस्य समीपे किमपि सांसारिकं वस्तु नासीत् तस्य धनेसङ्ग्रहेऽपि इच्छा न अवर्तत | पितृव्याय पारमार्थिकानां तत्त्वज्ञानात्मकानां पुस्तकानां पठनम् अरोचत | तेन योगः अपि अङ्गीकृतः आसीत् | साधारणवस्त्रावृतः दीर्घश्मश्रुधारी सः सन्न्यासी इव दृश्यते स्म |
बहूनि वर्षाणि अतीतानि | मम पितृव्यः दिवं गतः परन्तु एकदा रात्रौ अहं तं स्वप्ने दृष्टवान् | मम स्वप्ने मम पितृव्यः विष्टरे उपविष्टः शान्ततया मां पश्यन् स्थितः आसीत् | अहं मम पितृव्यं पश्यन् आसं तदा अकस्मात् अहं श्वासहीन इव अभवम् | अहं चिन्तितवान् यत् अहं मम जीवनं संसारवस्तुषु व्यर्थं यापयामि, परमार्थोन्नतौ अवधानं न ददामि | आत्मनः विषये अहम् अतिखिन्नः अभवम्, अतः मम नेत्राभ्याम् अश्रूणि अपतन् | अहं खेदेन अरुदम् | मम पितृव्यः स्नेहेन अपृच्छत्, “किमर्थं रोदिषि? पश्य कः अस्ति अत्र !” सः एकं सन्न्यासिनं निरदिशत् | सः सन्न्यासी केशरवस्त्रेण आवृतः आसीत् | अहं तस्य मुखम् अपश्यम् | सः किञ्चिदिव परिचितः अभात्, किन्तु अहं तं क्व दृष्टवान् अस्मि इति तु न अस्मरम् | अहं तस्य चरणे निपत्य विवशतया रोदनम् अकरवम् | “महाराज, कृपया माम् अनुकम्पस्व | किं करणीयं तदहं न् जानामि | अद्य पर्यन्तं मया मम जीवनं व्यर्थं यापितमस्ति इति अहं मन्ये | किमर्थम् अहं खेदं वैक्लव्यं च अनुभवामि तदपि अहं न जानामि !” सः सन्न्यासी शान्तः आसीत् | सः मम पृष्ठम् उपलालितवान् | तस्य शान्ता आकृतिः मधुरा च दृष्टिः माम् अशामयत् | शीघ्रमेव रोदनं समाप्तमभूत्, सः स्वप्नः च अन्तं गतः |
तदनन्तरं बहुवारम् अहं तं विचित्रं स्वप्नं तस्य सन्न्यासिनः आश्वासिनीं दृष्टिं च स्मरामि स्म | ततः त्रयाणां दशकानां पश्चात् यदा अहं बगारामम्, नाम मामामहाभागान् अमिलम्, तदा मया प्रत्यभिज्ञातं यत् मम स्वप्नस्थः सन्न्यासी मामा एव आसीत् !
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story
(German version)
Der bekannte Sanyasi
Meine Kindheitserinnerungen machen mir viel Freude, wenn ich auf die zweiten und dritten Lebensjahre zurückblicke. Aufgewachsen bin ich in einer Großfamilie in Pune und der Name unseres Familienhauses heiß Ranade-Wada. Unsere Nachbarn waren echt nette und gastfreundliche Menschen. Ich erinnere mich noch an Parvatibai, bzw. Ihrer Heiligkeit Sadguru Matushree Paravati Devi Deshpande, die auf mich aufpasste als meine Mutter zur Arbeit gegangen ist. Sie hatte mir sogar einige Gebete wie z.B. Shri Ram Raksha beigebracht. Ihr Sohn Bagaram (Seiner Heiligkeit Sadguru Shree Mama Maharaj Deshpande aka Mama) war ein ganz bodenständiger, braver und fleißiger Junge, der immer sein Fahrrad mit mir teilte. Als wir in eine andere Stadt umgezogen sind, hatten wir den Kontakt mit Deshpandes verloren.
In meiner Familie interessierte sich meine Mutter für Spiritualität und mein Onkel hatte sich immer wie ein Sanyasi verhalten. Eigentlich war er aber kein Sanyasi. Von seinem Verhalten konnte ich merken, dass er kein Interesse für die materielle Welt hatte, fühlte sich auch bei finanziellen Gewinn nicht wohl und strebte nicht für Ruhm und für eine hohe soziale Stellung. Er beschäftigte sich aber mit der spirituellen Wissenschaft und las immer Bücher über Philosophie. Er hatte eine bestimmte Stufe der Yoga erreicht, aber kleidete sich ganz normal hatte aber einen lang gewachsenen Bart. Daher sah er wie doch ein Sanyasi!
Nach einigen Jahren starb er und eines Tages kam er vor meinen Augen. In diesem Traum sah ich im auf einem Sessel sitzend und er schaute mich ganz ruhig zu. Nachdem unsere Blick einander trafen, war ich atemlos. Ich hatte das Gefühl gespürt, dass ich mein ganzes Leben vergeudet habe und keinerlei Fortschritte auf dem spirituellen Weg gemacht habe. Ich habe mich schlecht gefühlt und habe vor ihm auf dem Boden geheult. Mein Onkel fragte mich <<Warum weinst du? Daraufhin zeigte er in einer anderen Richtung und meinte: Schau wer da ist. Das war ein Sanyasi: Der kleidete sich in orangen farbigen Klamotten (wie viele Asketen in Indien).>> Der kam zu mir und ich war immer noch auf dem Boden. Dann konnte ich seine Füße sehen und die kamen mir echt bekannt vor. Ich stützte mich weiter auf seinen Füßen und weinte weiter und bat ihn <<Bitte helfen Sie mir Maharaj! Ich denke, dass ich bis jetzt mein ganzes Leben vergeudet habe! Ich kann nicht so richtig atmen und fühle mich niedergeschlagen. Der Sanyasi war die ganze Zeit ruhig, er streichelte meinen Rücken. Danach war ich eine gewisse Ruhe erlebt und war ganz gelassen.>> Darauf hörte ich mit dem Weinen auf, und wachte auf!
Dieser Traum erlebte ich öfter in den nächsten Tagen und habe auch denselben Sanyasi gesehen. Nach einigen Jahren sogar nach dreißig Jahren getroffen habe, war es mir klar, wer dieser Sanyasi eigentlich war!
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story
(French version)
Le sanyasi familier
Mes premiers souvenirs de l’enfance de 2 à 3 ans sont une source de grande joie pour moi. Je me souviens notre petite, mais confortable maison dans le célèbre Ranade Wada de Pune, ma famille et mes voisins aimants. Je me souviens de notre voisine Parvati Bai (Sa Sainteté Sadguru Matushree Parvati Devi Deshpande), qui prenait soin de moi quand ma mère n’était pas chez nous, malgré être très occupée. Elle m’a appris quelques importants stotras, comme Shree Ramraksha, dont je me souviens même aujourd’hui. Et puis, il y a Bagaram (Sa Sainteté Sadguru Shree Mama Maharaj Deshpande ou Mama) son fils sincère, travailleur et modeste, qui m’a fait un tour sur son vélo. Puis on a déménagé et on a perdu tout contact avec eux.
Ma famille, surtout ma mère, s’intéressait beaucoup à la spiritualité. L’un de mes oncles n’était pas un sanyasi mais son comportement ressemblait à un. Il n’a pas pris un intérêt dans les affaires du monde, n’avait pas de biens matériels et n’avait aucun intérêt à accumuler de l’argent. Oncle aimait lire les livres spirituels et philosophiques et maîtrisait le yoga. Il ressemblait à un sanyasi en s’habillant de vêtements simples et possédant une longue barbe flottant.
Quelques années plus tard, mon oncle est décédé, mais une nuit, j’ai rêvé de lui. Dans mon rêve, il s’asseyait sur une chaise, en me regardant calmement. Je le regardais et soudainement, je me sentais essoufflé. Je sentais que je perdais ma vie dans les poursuites matérielles, faisant peu d’attention à mon chemin spirituel. Je me sentais désolé pour moi-même et les larmes ont commencé à couler. Bientôt, j’ai commencé à pleurer avec des remords.
“Pourquoi pleures-tu?” Mon oncle m’a demandé gentiment. “Regarde, qui est là!”
Mon oncle l’a indiqué à un sanyasi. S’habillé dans les peignoirs de safran, il nous a approchés. J’ai regardé son visage; il me semblait familier mais je ne me souvenais pas où je l’avais vu avant. Je suis tombé à ses pieds et pleuré incontrôlablement.
“S’il vous plait, aidez moi Maharaj; Je ne sais pas de quoi faire! Je sens que j’ai, à ce point, gâché ma vie. Je ne sais pas pourquoi je me sens si déprimé et essoufflé!”
Le sanyasi était calme. Il s’est penché et il m’a frotté le dos. Son comportement calme et son regard gentil m’a soulagé. Puis, j’ai arrêté de pleurer et le rêve finissait.
Je me souvenais souvent de ce rêve étonnant et le regard rassurant. Quelques années plus tard, quand j’ai rencontré Bagaram (Mama), après un écart de trois décennies, j’ai réalisé que le sanyasi dans mon rêve, c’était nul autre que Mama!
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story