The following took place sometime between 1961 and 1964. My mother had just returned home after a wari to Pandharpur. She seemed very excited. “Guess whom I saw during the wari? Well, it was our very own Bagaram! You remember him, don’t you?”, she gushed. “It seems that our Bagaram has become a great saint. People were full of respect for him. They were bowing down and touching his feet with reverence. He is, however, as nice and down to earth as ever. He not only recognized me, but also was asking about all of you with great affection. He promised to visit us soon. I, too, have decided to visit him frequently,” she said. My mother had great affection for Bagaram and she was very thrilled to see him after so many years.
I was intrigued. Our Bagaram, a saint? The very word saint conjures an image of a saffron robed person surrounded by hordes of disciples, adorned with rudraksha beads around his neck and arms, hardly glancing at common people while people are begging to have a word with him, etc. On the other hand, our Bagaram was clad in ordinary clothes and mingled with everyone. Being ever so nice and friendly with all, He never put on an air of superiority.
My mind went back several decades. I was hardly three years old when we used to live in Ranade Wada in the heart of Pune city. A wada is a big, one or two story house, with several apartments surrounding a central, open quadrangle. On the upper floor, on the other side of the stairs, lived Shree Rambhau and his wife Anasuya, who was the sister of His Holiness Shree Mama Maharaj (Mama). Next door to Anasuya, lived Her Holiness Sadguru Matushree Parvati Devi Deshpande (Matushree) and her son H. H. Sadguru Shree Mama. Back then, however, none of the neighbors had any clue that both Matushree and Mama were spiritual masters of the highest order; we all simply knew them as Parvati Bai and her son, Bagaram. Sadguru Matushree Parvati Bai lovingly called her son Bagaram. When I was 5 or 6 years old, whenever Bagaram got a chance to ride a bicycle, He would often give me a ride on it. We only knew of Bagaram as a very sincere, hard working and extremely well-mannered boy. Later, as many of his nieces and nephews started calling him “Mama” (literally meaning maternal uncle), the nickname Mama stuck.
My mother taught English to children in the wada. Whenever she had to go out for her class, she would leave me under the loving care of Parvati Bai. We all remember her as a calm, ever smiling lady who was always busy doing chores. Unlike most of us, however, she would diligently finish all her chores, however tedious, without ever feeling overburdened or showing frustration. I wonder how she found time to take care of me despite all of her strenuous chores! She also taught me how to recite Shri Ramraksha (a stotra in the Sanskrit language which sings the praises of Lord Shree Ram). Parvati Bai was reputed to be an expert in the knowledge of medicine. She always knew the exact remedy for any malady. She was also an expert cook; She would not only cook tasty dishes but also knew how to correct any dish which was not done well by someone else. Matushree would always help anyone in need.
How could a great saint like Mama and his equally great mother, Matushree, live in such anonymity and simplicity, hiding their greatness under the guise of ordinary humans? This is something that I will never be able to figure out!
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story
(Sanskrit version)
पार्वतीदेवी बगारामश्च |
१९६१ तथा १९६४ ख्रिस्ताब्दमध्ये एतत् कदाचित् घटितम् | पण्ढरपुर-यात्रातः मम माता सद्यः एव प्रत्यागता आसीत् | सा अतीव उत्साहयुता आसीत् | सा अवदत्, “जानासि वारीमध्ये अहं कं दृष्टवती? अस्माकं स्वकीयं बगारामम् ! त्वं तं स्मरसि नु? ज्ञायते यत् अस्माकं बगारामः प्रकृष्टः महात्मा सञ्जातः अस्ति | सर्वे जनाः तस्य विषये आदरयुताः आसन् | सर्वे नत्वा तस्य चरणं स्पृशन्तः आसन् | किन्तु सः तु अत्यन्तं सरलः गर्वहीनश्च आसीत् | सः मां न केवलं प्रत्यभिज्ञातवान् परन्तु युष्माकं सर्वेषां विषये अपि आत्मीयतया पृष्टवान् | सः शीघ्रतया मेलनमपि प्रतिश्रुतवान् | मयापि निश्चितं यत् अहं तं नियमिततया मेलिष्यामि |” मम माता बगारामे बहु स्निह्यति स्म अतः सा तं इयद्वर्षानन्तरं दृष्ट्वा अत्यानन्दिता आसीत् |
अहं तु उत्सुकः अभवम् | अस्माकं बगारामः, महात्मा? महात्मा इत्युक्ते कश्चन केशरवर्णवस्त्राच्छादितः शिष्यैः आवृतः, रुद्राक्षमालाभिः भूषितः, सामान्यजनेषु कथमपि दृष्टिपातं न कुर्वाणः, आलापार्थम् आतुरजनैः याचितः मनुष्यः मनःपटले आविर्भवति | परम् अस्माकं बगारामः सामान्यवस्त्रधारी आसीत्, सर्वैः सह मिश्रितः आसीत् | सर्वैः सह मित्रतया वसन् सः कदापि माहात्म्यस्य आविर्भावं न अधारयत् |
मम मनः बहुदशक-पूर्वकाले गतम् | पुणे-नगरस्य मध्यवर्तिनि रानडेवाडा-विभागे वयम् अवसाम, तदा अहं त्रिवर्षीयमात्रः आसम् | वाडा नाम एकभूमिकम् अथवा द्विभूमिकं भवनं यत्र मुक्तचतुष्कस्य परितः नैकाः सदनिकाः भवन्ति | उपरितनायां भूमिकायां सोपानस्य अपरस्मिन् पार्श्वे श्री.रामभाऊवर्यः तथा तस्य पत्नी अनसूया वसतः स्म |अनसूया प.पू.श्री.मामामहाभागानां भागिनी आसीत् | अनसूयायाः निकटे प.पू.सद्गुरुमातुःश्रीः पार्वतीदेवी-देशपाण्डेवर्या स्वपुत्रेण प.पू.सद्गुरुश्रीमामामहाभागेन सह वसति स्म | किन्तु तदानीं केऽपि प्रतिवेशकाः कथमपि न अबोधन्त यत् मातुःश्रीः तथा मामामहाभागः इत्युभौ अपि परमार्थस्य परमौ अधिकारिणौ स्तः इति | वयं केवलं तौ पार्वतीदेवी तथा तस्याः पुत्रः बगारामः इत्येव जानामः स्म | सद्गुरुमातुःश्रीः पार्वतीदेवी प्रेम्णा निजं पुत्रं ‘बगाराम’ इति आह्वयति स्म | यदा अहं पञ्चष-वर्षीयः आसं तदानीं यदा कदापि बगारामः द्विचक्रीं (bicycle) चालयितुम् अवसरं प्राप्नोति स्म तदा सः मामपि नयति स्म | वयं बगारामं केवलम् अतिशयसरलं कष्टकरम् अतीव सुस्वभाविनं बालम् इति अजानाम | अग्रे तस्य बहवः भगिनीपुत्राः भगिनीपुत्र्यश्च तं ‘मामा’ (मातुल) इति आह्वयितुं प्रारभन्त अतः ‘मामा’ इत्येव उपाधिः तम् आसज्जत् |
वाडामध्ये मम माता बालकान् आङ्ग्लभाषां पाठयति स्म | यदापि तया बहिः गन्तव्यम् आसीत् तदा सा मां पार्वतीदेव्याः स्नेहमये अवेक्षणे स्थापयति स्म | वयं स्मरामः यत् सा शान्ता सन्तत-स्मितमुखी नित्यं कार्यमग्ना स्त्री अवर्तत | किन्तु अस्मभ्यं तस्याः अयं भेदः आसीत् यत् सा क्लेशप्रदानि अपि स्वकार्याणि सावधानतया समापयति स्म | कदापि तस्याः मुखे त्रासः आतुरता वा नासीत् | अहं तु चिन्तयामि यत् कथं सा कष्टप्रदकार्येषु सत्सु मम अवेक्षणार्थं समयं लभते स्म ! रामरक्षास्तोत्रं गातुमपि सा एव माम् अपाठयत् | पार्वतीदेवी औषधशास्त्रे निपुणा इति प्रसिद्धम् आसीत् | सा सदैव कस्यापि रोगस्य उचितम् उपचारं जानाति स्म | सा निष्णाता पाककर्त्री अपि आसीत् | न केवलं सा सुस्वादुव्यञ्जनानि पचति स्म अपि तु अन्येषाम् अरुचिकराणि व्यञ्जनानि अपि योग्यानि कर्तुं सा जानाति स्म | मातुःश्रीः सदैव आवश्यकतायां साहाय्यं करोति स्म |
कथं खलु श्रीमामासदृशाः महात्मानः तत्समाना च तेषां पूज्यमाता मातुःश्रीः अनामिकतया साधारणतया च स्थातुम् अशक्नुवन्? साधारणमानवरूपे निजं माहात्म्यं गोपायित्वा कथं ते न्यवसन्? एतत् तु अहं कदापि न तर्कयितुं शक्ष्यामि |
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story
(German version)
Mama: wie ein Freund und ein Nachbar
Meine Mutter kam ungefähr gegen 1961 von Pandharpur-Wari zurück nach Pune, wo wir gewohnt haben. Nach dieser langer Pilgerreise war sie sehr zufrieden, aber auch begeistert. Als sie mir davon erzählt hat, hat sie mir gesagt, dass sie Bagaram auf der Pilgerreise gesehen hat. Sie war auch stolz mir davon zu erzählen, dass Bagaram, unser alter Nachbarn zu diesem Zeitpunkt als Sankt von vielen Menschen respektiert und geehrt wurde. Während dieser Pilgerreise haben sich viele Menschen vor ihm aus vollem Respekt gebeut und ihren Stirn auf/vor seinen Füßen berührt, genauso wie vor einem Gott in einem Tempel. Meine Mutter erzählte mir weiter, dass Bagaram bodenständig und ganz nett allen gegenüber war. Er habe meine Mutter angesprochen, aber auch erkundigte über mich. Danach meinte er, dass er uns in Pune besuchen würde. Ich würde ihn auch nun öfter besuchen.
Nach diesen Erzählungen konnte ich mich ein Bild von einem Sankt machen, wie es üblich in Indien ist. Normalerweise tragen sie orangen Klamotten, lassen ihre Haare wachsen, sitzen getrennt von der Masse, suchen Gespräche nur mit einigen favorisierten reichen Studenten und haben weiteren etlichen Menschen um sich herum, die auf einen Wortwechsel stundenlang warten müssen. Aber Bagaram auf der anderen Seite war total das Gegenteil! Er kleidete sich ganz normal ohne auffälligsten Merkmale und mischte sogar mit der Masse ein. Zudem suchte er auch nach keiner besonderen Anerkennung von den Menschen, die ihn als Sankt nannten. Normalerweise in Indien haben viele (unechten) Sankten immer Geld von ihren Studenten als Leistung ergattert oder manchmal auch ihre schamhaften Wünschen erfüllt.
Nach diesem Gespräch war ich gedanklich woanders. Ich konnte mich erinnern, dass ich vor dreißig Jahren in meiner Kindheit in Pune aufgewachsen bin. Zu der Zeit hat man noch in größeren Mehrfamilienhäusern (Wada) gewohnt. Diese Häuser wurden auch benannt. Ranade-Wada war der Ort, wo ich mit unseren Nachbarn Shri Rambhau und seine Frau Anasuya (Bagarams Schwester) auf der einer Seite und auf der anderen Seite mit Ihrer Heiligkeit Sadguru Matushree Parvati Devi Deshpande und mit ihrem Sohn Seiner Heiligkeit Sadguru Shree Mama gewohnt. Zu der Zeit hatte keiner von uns eine Ahnung gehabt, dass die beiden Sankten und sogar Verkörperungen von Sadguru-Lineage mit spirituellen Weisheit und mit spiritueller Reife mit uns wie einfache Menschen gewohnt haben. Zudem haben die davon kein preisgegeben, was mir gerade einfällt.
Die Familie Deshpande kannte ich nur noch als eine Familie, wo Frau Deshpande bzw. Parvati Bai ihren Sohn aus voller Lieber immer Bagaram genannt hat. Da ich noch jünger als Bagaram war, hat er mir immer eine Runde Fahrrad fahren lassen. Den Bagaram kannte ich als ein zielstrebiger, höflicher und gut erzogener Junge. Mit dem Namen Bagaram war ich bewandert als meine Mutter mir alles erzählte, aber später viel mir ein, dass der Name Mama eigentlich von seinen jungen Cousinen und Geschwistern verwendet wurde. Seitdem kannten viele Bewohner*innen der Rande-Wada ihn als Mama.
Meine Mutter war Englischlehrerin gewesen und als ich zum Unterricht gegangen ist, war ich immer bei Paravati Bai tagsüber. Sie war immer so lieb zu mir, dass ich es kaum beschreiben kann. Immer hat sie sich um ihre Familie gekümmert, da ihr Mann nicht mehr lebte. Ich habe sie immer glücklich und als eine positive Person eingeschätzt, die niemals sich geärgert oder gefühlsmäßig wegen der manuellen Hausarbeit belastet war. Ich wundere mich nur, wie sie Zeit überhaupt für mein Babysitting gefunden hat. Sie hat das alles natürlich ohne jegliches materielles Verlangen getan und mir sogar Shri Ram Raksha beigebracht. Das ist ein Gedicht über Bhagwan Shree Ram auf Sanskrit. Als ich bei ihr war, habe ich auch gesehen, dass sie eine Expertin der ayurvedischen Heilmethode war. Ihre Behandlungen waren immer für jedwede Krankheit wirksam! Sie konnte auch lecker kochen und konnte sogar einige unseren Nachbarn auch Geheimtipps verraten. Besonders auffällig war auch ihre Hilfsbereitschaft.
Niemals konnte ich wirklich das verstehen: Wieso konnte so einen großen Sankt wie Shree Mama und seine spirituelle Guru in solcher Anonymität und so ein einfaches Leben gelebt haben. Versteckt haben die beiden alle ihren Kräfte und lebten unter ganz normale Menschen wie wir.
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story
(French version)
Parvatibai et Bagaram
Cette histoire s’est déroulée entre les années 1961 et 1964. Ma mère est revenue chez elle après un wari à Pandharpur. Elle semblait enthousiaste.
“Devine qui j’ai vu pendant le wari? C’était notre Bagaram! Tu te souviens n’est-ce pas?” Elle a jailli. “Ça semble que notre Bagaram est devenu un grand saint. Les gens ont beaucoup de respect pour lui. Ils s’inclinent vers lui et touchent ses pieds avec le révérence. Cependant, il est gentil et il a les pieds sur terre. Il m’a reconnu et aussi demandait des nouvelles de vous tous avec plein d’affection. Il m’a promis de nous rendre une visite bientôt. Moi aussi, j’ai décidé de lui rendre visite fréquemment.” Ma mère avait plein d’affection pour Bagaram et elle était tellement contente.
J’étais intrigué. Notre Bagaram, un saint? Le mot saint crée un image d’une personne habillée en safran, entourée par des hordes de disciples, ornée par les perles de rudraksha autour son cou et jambes, à peine un regarde aux gens ordinaires alors que les gens ont supplié de parler avec lui etc. à l’autre côté, notre Bagaram s’habillait dans une manière ordinaire et a mêlé avec tout le monde. Il était si gentil et sympa, il n’avait jamais d’air de supériorité.
Mon esprit est remonté le temps quelques décennies. J’avais que trois ans quand on vivait à Ranade Wada dans le cœur de la ville de Pune. Un wada est une grande maison à un ou deux étages, avec plusieurs appartements qui entouraient un quadrangle central et ouvert. À l’étage supérieur, à l’autre coté des escaliers vivait Shree Rambhai et sa femme Anasuya, qui était la soeur de Sa Sainteté Shree Mama Maharaj (Mama). À côté, vivait Sa Sainteté Matushree Parvati Devi Deshpande (Matushree) et son fils, Sa Sainteté Sadguru Shree Mama. À l’époque, aucun voisin savait que Matushree et Mama étaient les maîtres spirituels de l’ordre le plus élevé; on a tous les connus comme Parvati Bai et son fils Bagaram. Sadguru Matusgree Parvati Bai a affectueusement appelé son fils Bagaram. Quand j’avais 5 ou 6 ans, lorsque Bagaram a eu le chance de faire du vélo, il m’emmènerait. Nous savions seulement que Bagaram était un garçon très sincère, travailleur et extrêmement poli. Puis comme tous ses nièces et neveux l’appelait “Mama” (qui veut dire oncle maternel), le surnom Mama est resté.
Ma mère a enseigné l’anglais aux enfants du wada. Quand elle a dû sortir pour ses cours, elle me laissait sous les soins aimants de Parvati Bai. Nous la souvenons comme une dame calme et toujours souriante, qui s’occupait toujours avec les tâches ménagères. Contrairement à la plupart d’entre nous, elle finissait toutes ses tâches diligemment, sans se sentir surchargée ou de montrer ses frustrations. Je me demandais comment elle avait trouvé le temps pour prendre soin de moi en dépit de toutes ses tâches épuisantes. Elle m’a aussi appris à réciter Shri Ramraksa (un stotra dans la langue Sanskrit qui chante les louanges de Seigneur Shree Ram). Parvati Bai avait la réputation d’être un expert dans le domaine de la médecine. Elle savait le remède exact pour chaque maladie. Elle était aussi une cuisinière experte; elle n’a pas seulement cuisiné des plats délicieux, mais aussi savait comment corriger n’importe quel plat qui n’était pas bien fait par quelqu’un. Matushree a toujours aidé les personnes dans le besoin.
Comment est-ce qu’ un grand saint comme Mama et sa mère aussi toute éminente, Matushree, vivaient dans telle anonymat et simplicité, cachant leur grandeurs sous la guise des personnes ordinaires? C’est quelque chose que je ne comprendrai jamais!
Read in English | Read in Sanskrit | Read in German | Read in French | Main story