His Holiness Sadguru Shree Mama (“Mama”) was a saint with many remarkable spiritual skills. His way of reaching out to people and making them understand the true meaning of life always left us in awe of His methods. This is one such event narrated by His Holiness Sadguru Shree Shireesh Dada (“Dada”).
This incident took place in Gurukrupa sometime in 1987. Gurukrupa is this 1 storied house that I had bought, right next to Mauli, the place of residence and worship of Mama. The front and the backyards were lush green, full of plants and trees, thanks to the previous owner of the house. That particular day, I was the only person in these two buildings, as most people staying in Mauli had stepped out.
Mama had just returned from His tour and I was very happy to see Him step out of the rickshaw. I quickly rushed towards Him, took His bag inside and placed it next to His bed. Meanwhile, Mama paid the rickshaw fare, came inside Mauli and walked towards the water faucet. It is common practice to wash one’s hands and feet before entering the house. He took His shoes off, ready to wash His feet. Eager to help, I poured water on His feet and dabbed them with a towel. Observing my haste, Mama looked at me and smiled with ever so much love! His smile alone felt like a million rose petals showering over me.
He entered Mauli and paid his respects to the Gods and deities in the devghar, the place of worship in Mauli. He then said to me, “I want to take a bath. Will you get the water going?” Happy that Mama asked me to do something for Him, I started getting things ready for His bath. It felt like my destiny was particularly generous today for having given me the opportunity to fulfill my dreams of doing seva (selfless service).
Once He was done, He said to me, “Let’s go to your house.” We sat in the living room for a while and then He said, “Let’s go sit in your backyard.” I brought a chair with a comfortable cushion and placed it under the Mulberry tree for Mama. He was sitting – peaceful and serene – in the chair. As I stood there quietly beside Him, I was trying, with all my heart, to capture this moment and freeze it in time!
After a little while, I heard something buzzing around my ears. It seemed like the sound of a mosquito, but there were no mosquitos to be seen. The buzzing continued. I realized then how uncomfortable and annoying the buzzing can be! Mama kept mum though, I suspect, He was well aware of my restlessness. After a few minutes, the buzzing stopped and I heaved a sigh of relief. As I relaxed and returned my attention to Mama, I noticed His classic mysterious smile! He looked at me and said, “Did the mosquito go away? We should learn how to handle the stress and pressures of our lives from this! If you can’t see the mosquito, you cannot even plan on finding and killing it. You stood there quietly and endured it! Yet, after some time the buzzing stopped and you were relieved from that as well!
Life too has such stressful situations! These problems keep buzzing and make us restless. Being unable to ‘see’ the root cause, we are unable to do anything. All we experience is helplessness. We feel we are being pushed against a wall. At such times, we should stay calm, be patient and tenacious. We should train our minds to accept the stress and pressures of life while staying detached. Think, how long are the problems really going to last? As time passes, these problems do fade away, without so much as a memory!”
This life lesson struck a chord with me. The inquisitive me quickly asked, “But, what if the wait goes beyond one’s patience?” He smiled and said, “That’s why patience alone isn’t enough. You need to have enough grit and perseverance to weather it out. However, there is another solution, should your perseverance run out. What would you have done had the mosquito not stopped buzzing? You would’ve moved around, right? Well, that’s the solution. If a situation gets too difficult to handle, start working on other positive, productive and creative things; or try to forget about the stressful situation and internalize the process. It works like a charm and will feel like someone waved a magic wand! You need to accept that difficult situations will come and go. You should face them without being affected. These would then be learning opportunities, blessings in disguise, to help us practise what our lineage has taught us!”
That tranquil evening with Mama gave me a new perspective towards life. Just remembering that incident now gives me the contentment and satisfaction I had felt. And, all Mama needed to give this invaluable lesson was a chair under the Mulberry tree and the ‘melodious’ buzzing!
Originally published in book Shree SadguruSmarani in 2018 by Shree Vamanraj Prakashan (SVP #96 edition 3,4) authored by / compiled by His Holiness Sadguru Shree Dada. Refer to chapter #7 Story #4 authored by His Holiness Sadguru Shree Dada on page number 104.
Read in English | Read in Sanskrit |Read in German | Read in French
(Sanskrit version)
तितिक्षा धैर्यं च |
परमपूज्यसद्गुरुश्रीमामामहाभागाः अद्भुतकलानिपुणाः सत्पुरुषाः आसन् | जनान् प्रति जीवनस्य उचितमार्गनिदर्शनस्य तेषां पद्धतिभिः वयं सदैव चकिताः एव भवामः | अयं तादृशः प्रसङ्गः परमपूज्यसद्गुरु-श्रीशिरीषदादामहाभागैः प्रोक्तः |
“अयं प्रसङ्गः ‘गुरुकृपा’स्थाने १९८७ तमे वर्षे कदाचन घटितः | गुरुकृपा इति माउलीमन्दिरस्य निकटे मया क्रीतम् एकभूमिकं निकेतनं वर्तते | पूर्वस्य गृहस्वामिनः कृपया तस्य पुरस्तात् पार्श्वे च हरिततृणानि गुल्माः वृक्षाः च आसन् | तस्मिन् विशिष्टे दिवसे यतः माऊलीनिवासिनः बहवः जनाः बहिर्गताः आसन्, अतः अहं तयोः भवनयोः मध्ये एकाकी एव आसम् |
मामामहाभागाः तदैव यात्रायाः प्रत्यागताः आसन् | मामामहाभागान् रिक्षावाहनात् अवतरतः दृष्ट्वा अहम् अत्यधिकम् आनन्दितः अभवम् | शीघ्रतया अहं तान् प्रति गत्वा तेषां स्यूतं च गृहीत्वा तत् तेषां पर्यङ्कस्य समीपे अस्थापयम् | अत्रान्तरे मामामहाभागाः रिक्षावेतनं दत्त्वा माऊलीमध्ये आगम्य प्रक्षालनस्थलम् अगच्छन् | गृहप्रवेशात् पूर्वं हस्तपादौ प्रक्षालनीयौ इति साधारणी रीतिः वर्तते | तथा तेऽपि पादौ क्षालयितुं पादत्राणे दूरीकृतवन्तः | अहं तु शीघ्रम् अग्रे गत्वा तेषां चरणयोः जलं विकीर्य ते वस्त्रेण मृष्टवान् | मम शीघ्रतां निरीक्ष्य मामामहाभागाः मां पश्यन्तः कियत्स्नेहेन अस्मयन् ! तेषां स्मितेन अहं शतकोटिमितानि पाटलपुष्पपत्राणि इव मयि वर्षन्ति इति अमन्ये |
ते माऊलीमन्दिरे प्रविश्य देवान् नमस्कृतवन्तः | ततश्च माम् अवदन्, “अहं स्नानं कर्तुम् इच्छामि | त्वं जलस्य योजनं करोषि वा?” मामामहाभागाः मां किमपि कर्तुम् आदिशन्ति इत्यनेन अहं सुखितः अभवं तेषां स्नानसज्जा: कर्तुम् उद्युक्त: अभवं च् | मया चिन्तितं यत् विशिष्य अद्य मम भाग्यम्ग्यम् अतीव उदारं जातं येन मया सेवार्पणस्य वाञ्छां सफलयितुम् अवसरः लब्धः | यदा तेषां स्नानादिकं समाप्तं तदा ते माम् अवदन्, “तव गृहं गच्छावः |” आवां मम गृहे बाह्यकोष्ठे किञ्चित्कालम् उपाविशाव, ततः ते अवदन्, “तव पार्श्वाङ्गणं गच्छावः |” अहं मृदुलोपधानयुतम् आसन्दम् आनीय तत् ब्रह्मदारुवृक्षस्य अधस्तात् मामामहाभागानां कृते न्यवेशयम् | ते शान्ताः स्थिराः तत्र आसने स्थिताः आसन् | अहं मौनवान् तेषां पार्श्वे स्थितः इमं क्षणं बद्धुं कालपटले च स्तम्भयितुं दृढं यतमानः आसम् |
किञ्चित्कालानन्तरम् अहं मम कर्णयोः परितः कमपि झङ्कारम् अशृणवम् | सः मशकस्य ध्वनिः इव अभासत, किन्तु तत्र केऽपि मशकाः न अदृश्यन्त | तत् गुञ्जनं तथैव प्राचलत् | तदा मया ज्ञातं यत् गुञ्जनं कियत् पीडाकरं त्रासकं च भवति इति | मामामहाभागाः तूष्णीम् अतिष्ठन् | ननु अहं शङ्के यत् ते मम अस्वस्थतां ज्ञातवन्तः आसन् | कतिपयसमयानन्तरं तद् गुञ्जनं समाप्तम्, मया च समाधानेन निःश्वसितम् | यथा अहं समाहितो भूत्वा मामामहाभागान् प्रति पुनः मम अवधानम् आनीतवान्, तथा मया तेषां मुखे विलक्षणं गूढं स्मितम् अवलोकितम् | ते माम् अवलोक्य अवदन्, “किं स मशकः अपगतः? जीवने कार्यभारः खेदः च कथं निर्वोढव्यः इति अस्मात् प्रसङ्गात् शिक्षितव्यम् | यदि त्वं मशकं द्रष्टुम् अपि न शक्नोषि तर्हि तं गृहीत्वा हन्तुं कदापि न पारयसि | त्वं तत्र शान्त्या स्थित्वा सर्वमपि असहेथाः | अपि च, कालेन तद् गुञ्जनं स्थगितं त्वं च तस्मात् मुक्तः अभवः |
जीवने अपि एतादृशाः प्रसङ्गाः सम्भवन्ति | ताः समस्याः वारं वारं गुञ्जनं कृत्वा अस्मान् त्रासयन्ति | तासां मूलं द्रष्टुम् असमर्थाः वयं किमपि कर्तुम् असमर्थाः भवामः | वयं केवलम् असहायताम् अनुभवामः | वयं मन्यामहे यत् भित्तौ घर्षिताः भवामः | एतादृशप्रसङ्गेषु अस्माभिः शान्ततया तितिक्षया धैर्येण च स्थातव्यम् | अलिप्ततया स्थित्वा सर्वं कार्यभारं खेदं च स्वीकर्तुं मनः पाठयितव्यम् | चिन्तय, कियत्कालपर्यन्तम् इमाः समस्याः स्थास्यन्ति? यथा समयः गच्छति तथा एताः समस्याः अपि निर्गच्छन्ति, स्मृतिमपि न हित्वा !”
इदं जीवनतत्त्वज्ञानं मम बुद्धिम् अस्पृशत् | मम संशयात्मा तु शीघ्रम् अपृच्छत्, “किन्तु सा प्रतीक्षा यदि तितिक्षाम् अतिक्रामेत् तर्हि किम्?” ते स्मित्वा अवदन्, “अतः एव केवला तितिक्षा न उपयुक्ता | तया सह साहसं धैर्यमपि च आवश्यकम् | किन्तु यदि तव धैर्यम् अल्पं स्यात् तर्हि अपरः अपि उपायः अस्ति | यदि तस्य मशकस्य गुञ्जनं न समाप्तम् अभविष्यत् तर्हि त्वं किम् अकरिष्यः? त्वम् इतस्ततः अभ्रमिष्यः, सत्यं नु? सः एव उपायः | यदि प्रसङ्गः दुःसहः भवेत् तर्हि किमपि अन्यत् शुभं सर्जनशीलं च कार्यं कर्तव्यम् | अथवा तद् भारकरं सर्वं विस्मर्तुम् एतां प्रक्रियां च आत्मसात्कर्तुं प्रयत्नः कर्तव्यः | एतेन चमत्कारः भवति, सर्वं मायामयम् इव अस्ति इति त्वं चिन्तयिष्यसि ! त्वया इदं स्वीकर्तव्यं यत् कठिनप्रसङ्गाः आगमिष्यन्ति गमिष्यन्ति च | अलिप्ततया त्वया तेषां सम्मुखे स्थातव्यम् | तदा ते प्रसङ्गाः अभ्यासस्य अवसराः भविष्यन्ति ननु भिन्नरूपा कृपा एव भविष्यन्ति | तेन अस्माकं परम्परया यत् पाठितम् अस्ति तत् आचरितुं शक्नुयाम !”
सा शान्ता सन्ध्यावेला मह्यं जीवनस्य नवीनां दृष्टिं दत्तवती | मह्यम् एताम् अमूल्यां दृष्टिं दातुं मामामहाभागानां कृते ब्रह्मदारुवृक्षस्य अधस्तात् सः आसन्दः तथा यत् अहम् इदानीं ‘सुस्वरं’ गुञ्जनं मन्ये, इति तावदेव पर्याप्तम् आसीत् !
मूलतः २०१८ ख्रिस्ताब्दे श्रीसद्गुरुस्मरणीपुस्तके श्रीवामनराजप्रकशनेन प्रकाशिता परमपूज्यसद्गुरुश्रीदादामहाभागैः लिखिता /सम्पदिता | कृपया अध्यायः ७, कथा ४ परमपूज्यसद्गुरुश्रीदादामहाभागैः लिखिता १०४तमे पृष्ठक्रमाङ्के विलोक्यताम् |
Read in English | Read in Sanskrit |Read in German | Read in French
(German version)
Geduld und Beharrlichkeit
Seine Heiligkeit Sadguru Shree Mama (“Mama”) war ein Heiliger mit etlichen spirituellen Eigenschaften. Seine Art und Weise, Menschen anzusprechen und ihnen die wahre Bedeutung des Lebens bewusst zu machen, hat uns alle ehrfürchtig gemacht. Folgendes Ereignis wurde, wie folgt, von H.H. Sadguru Shree Shireesh Dada (“Dada”) erzählt….
Das Ereignis zog sich zu im Jahr 1987 in Gurukrupa, einem mehrstöckigen Haus (und der Ort in Pune, an dem Sadguru Dada heute wohnt), was zugleich ein Haus neben Mauli ist, dem Ort, an dem Mama gewohnt hat und verehrt wurde. An der Vorderseite des Gebäudes und im Hinterhof wuchsen viele grüne Pflanzen und Bäumen. Am betreffenden Tag war von beiden Häusern nur ich allein da, denn alle Mitbewohner Maulis waren nicht anwesend.
Mama kam gerade von seiner Reise zurück und ich war froh ihn zu sehen, als er aus der Rickshaw ausstieg. Ich lief schnell zu ihm, nahm ihm seinen Reisekoffer ab und stellte diesen neben sein Bett. Währenddessen gab Mama dem Fahrer Geld für die Fahrt, kam danach ins Mauli und ging zum Wasserhahn. Es ist ein Brauch in Indien, die Hände und Füße vor dem Eintreten in eine Wohnung zu waschen. Daher zog er Seine Schuhe aus, um die Füße zu waschen. Ich war eifrig, ihm zu helfen, und goss Wasser über seine Füße, die ich danach mit einem Tuch abtupfte. Er beobachtete meine Eile und lächelte mich mit so viel Liebe an, dass mir zumute war, als würde jemand eine Million Rosenblätter über mir ausschütten!
Als er ins Mauli-Gebäude eintrat, verbeugte er sich vor den Göttern am Altar und sagte mir: „Ich möchte duschen. Machst du bitte Wasser für mich bereit?“ (In Indien war damals die Art zu duschen gängig, bei der man immer wieder mit einer kleinen Schüssel in einen Eimer voll Wasser eintaucht und das Wasser über sich gießt.) Ich war froh, dass Mama mich gebeten hatte etwas für ihn zu tun und so fing ich an, alle für seine Dusche nötigen Dinge bereitzustellen. Dabei war ich von dem Gefühl erfüllt, dass mein Schicksal an diesem Tag sehr großzügig war, da ich die Gelegenheit bekam, Seva zu leisten (ein Dienst, der aufopferungsvoll ist). Nachdem er sich geduscht hatte, sagte er zu mir: „Lass uns zu dir gehen.“ Wir hatten für eine Weile im Wohnzimmer gesessen, als er sagte: „Lass uns im Hinterhof sitzen.“ Ich holte für ihn ich einen bequemen Sessel und stelle ihn unter einen Maulbeerbaum. Er saß ganz ruhig und gelassen in dem Sessel und ich stand neben ihm, während ich innehielt und versuchte, dieses Bild und diesen Moment mit meinem Herzen festzuhalten.
Nach einer Weile hörte ich ein Summen um meine Ohren herum. Ich vermutete, es sei eine Mücke, aber ich sah keine! Es summte immer weiter, sodass ich anfing, das Summen als ziemlich lästig und unangenehm wahrzunehmen. Mama sagte die ganze Zeit gar nichts und ich befürchte, dass er bereits merkte, wie unruhig ich geworden war. Nach einigen Minuten hörte das Summen auf. Das war vielleicht eine Erleichterung! Als ich dann Mama ansah, merkte ich, dass er rätselhaft lächelte. Daraufhin schaute er zu mir und fragte mich: „Ist die Mücke jetzt schon weg? Wir sollten hieraus lernen, wie man mit Stress und Druck im Leben umgehen kann. Da du die Mücke nicht sehen konntest, konntest du sie auch nicht finden und töten. Du hast die ganze Zeit ruhig dagestanden und es ausgehalten! Und schließlich, nach einer Zeit, hat das Summen aufgehört und du warst erleichtert.“
„Das Leben ist voll mit solchen Situationen. Die Probleme werden immer summen und uns ungeduldig machen. Da wir die Hauptursache nicht sehen können, können wir auch nichts gegen sie tun. Alles, was wir erleben, ist Ungeduld. Oft fühlt man sich hilflos. In solchen Situationen sollten wir ruhig, geduldig und hartnäckig bleiben. Wir sollten unseren Geist trainieren, den Stress und Druck des Lebens zu akzeptieren, während wir aber davon frei bleiben. Denk daran, wie kurz ohnehin die Probleme andauern werden. So wie die Zeit vergeht, so vergehen auch die Probleme, noch ehe man es bemerkt.“
Diese Lektion und diese innere Haltung haben mir die Augen geöffnet. Neugierig fragte ich ihn: „Was soll man tun, falls das Abwarten die Grenze überschreitet und darüber hinausgeht?“ Er lächelte und sagte: „Deswegen ist nicht nur Geduld, das Wichtigste, sondern auch Ruhe und Ausdauer. Das heißt, es gibt noch einen Weg, falls man spürt, dass man keine Geduld mehr hat: Was hättest du getan, wenn die Mücke nicht mit dem Summen aufgehört hätte? Du hättest deinen Platz gewechselt, oder? Also. Das ist die Lösung. Falls die Situation noch schwieriger wird und man sie nicht aushalten kann, dann sollte man sich auf das Positive, Produktive und Kreative konzentrieren oder versuchen, die stressige Situation zu vergessen.“
„Das wirkt Wunder! Dann fühlt man sich, als ob jemand gezaubert hätte. Du solltest akzeptieren, dass schwierige Situationen ein Teil des Lebens sind. Du solltest ihnen so begegnen, dass sie gar keine Auswirkungen auf dich haben. Solche Situationen werden Möglichkeiten, geheimen Segens für uns sein, in denen wir praktizieren, was unsere Sadguru Clan uns gelehrt haben!“
Dieser Abend damals hat mir eine neue Perspektive auf das Leben gegeben. Allein die Erinnerung an das Ereignis gibt mir jedes Mal Zufriedenheit. Und alles, was Mama für diese unbezahlbare Lehre brauchte, war nur ein Sessel unter einem Maulbeerbaum und das „melodische“ Summen!
Aus dem Buch Shree SadguruSmarani in 2018 verlegen von Shree Vamanraj Prakashan (SVP #96 edition 3,4) geschrieben und zusammengefasst von Sadguru P P Shree Dada. vgl. Kapitel #7 Geschichte #4 geschrieben von Sadguru P P Shree Dada Seite Nr. 104.
Read in English | Read in Sanskrit |Read in German | Read in French
(French version)
Patience and Persévérance
Sa sainteté Sadguru Mama (Mama) était un saint avec les dons spirituels merveilleux. Sa manière d’éveiller les gens et leur fait comprendre la véritable signifiance de la vie, nous laissa en plein admiration. C’est un de ces évènements raconté par Sa Sainteté Shireesh Dada (Dada).
Cet incident eut lieu à Gurukrupa dans l’année 1987. Gurukrupa c’est une petite maison d’une étape que j’avais acheté, tout près de Mauli. Mauli est le lieu de la résidence et aussi lieu de prier de Mama. Les jardins autour de la maison étaient abondants de la verdure et il y avait beaucoup d’arbres, grâce à l’ancien propriétaire. Ce jour-là en particulier, j’étais la seule personne dans ces deux bâtiments comme les autres personnes qui ont été hébergées à Mauli avaient sorties dehors.
Mama venait de rentrer de son voyage et j’étais très heureux de le voir. Tout de suite, je me suis rapproché de lui, pris ses valises et les ai mis dans sa chambre. Pendant ce temps, Mama a payé le prix de l’auto, est entré Mauli et est allé vers le robinet de l’eau. C’est une pratique très banale de se laver les mains et les pieds avant d’entrer dans la maison. Puis, il a enlevé ses chaussures, tout prêt pour se laver les pieds. Comme j’avais hâte de lui aider, j’ai versé de l’eau sur ses pieds et puis les ai tamponnés avec une serviette. En l’observant, Mama m’avait regardé avec la tendresse ! Même son sourire ressemblait à un million de pétales de rose qui se déversait sur moi.
Il est entré Mauli et puis il a rendu hommage aux Dieux et des Divinités dans la salle des Dieux. Puis il m’avait dit, « j’ai envie de me doucher. Tu pourrais faire le nécessaire ? » Heureux avec cette demande, j’ai fait des aménagements pour lui. Il semblait que le destin était généreux avec moi ce jour-là pour m’avait donné l’opportunité de faire du Seva (service désintéressé).
Une fois qu’il a terminé, il m’avait dit « allons à ta maison. » on s’est installé dans la salle pour quelques moments et puis il a dit, « allez-y dans le jardin » j’ai apporté une chaise avec un coussin confortable et je l’ai mis sous le mûrier pour Mama et il s’y est assis tout tranquille. Quand j’étais à pied à côté de lui, avec tout mon cœur, j’ai essayé de retenir ce moment-là, et de créer un souvenir pour l’éternité ! Après quelques moments, j’ai entendu le bourdonnement autour de mes oreilles. Il semblait comme un moustique, mais il n’était pas en plein vue. J’ai rendu compte que c’était très gênant en fait. Néanmoins, Mama n’a pas dit un mot, même si, je suppose, qu’il était conscient de mon malaise.
Après quelques instants, le bourdonnement est arrêté. Comme je me sentais à l’aise et retourné vers Mama avec tout l’attention, j’ai remarqué son sourire mystérieux, mais classique. Il m’a demandé « Est-ce que le moustique s’en aller ? Nous devons apprendre de gérer le stress et la pression que la vie nous présente avec cette situation ! si on ne peut pas voir le moustique, on ne même peux pas le trouver et le tuer. Tu l’as duré. Pourtant, après quelques moments le bourdonnement s’est arrêté, et tu étais bien soulagé ! Dans la vie aussi il faut affronter les situations angoissantes ! les problèmes bourdonnent et nous agite. Faut de voir une racine de ces problèmes, on se trouve désarmé. On se sent pousser contre un mur. Dans ce cas, il faut rester calme, être patient et tenace. Il faut entraîner le cerveau d’accepter le stress et la pression de la vie, en restant détaché. Il faut penser, pour combien de temps les problèmes vont se durer ? Au fil de temps, ces problèmes vont être disparus, sans laisser une trace ! »
Cette leçon de la vie m’a touché la corde sensible. Curieux par nature, j’ai demandé tout de suite, « Mais que faire, si la durée d’attente dépasse la patience ? » en souriant, il a répondu, « C’est pourquoi seule la patience ne suffit pas. Vous devez avoir assez de courage et de persévérance pour survivre. Cependant, il existe un autre truc si jamais la persévérance s’épuise. Que-ce que tu aurais fait si le moustique n’avait pas cessé de bourdonner ? tu aurais déménagé, non ? Eh bien, c’est la solution. Si une situation devient trop difficile à gérer, il faut commencer à travailler sur d’autres choses positives, productives et créatives ; ou essayer d’oublier la situation stressante et d’intérioriser le processus. Cela fonctionne comme un charme et vous donnera l’impression que quelqu’un a donné un coup de baguette magique ! il faut accepter que des situations difficiles arrivent et se passent. Il faut y faire face sans être affecté. Ce serait alors des opportunités d’apprentissage, des bénédictions déguisées, pour nous aider à mettre en pratique ce que notre lignée nous a appris ! »
Cette soirée tranquille avec Mama m’a aidé à porter un nouveau regarde sur la vie. Le simple souvenir de cet incident me donne maintenant le contentement et la satisfaction que j’avais ressentis ce jour-là. Et, tout ce dont maman avait besoin pour donner cette précieuse leçon était une chaise sous le mûrier et le bourdonnement « mélodieux » !
Originalement publié dans l’ouvrage Shree SadguruSmarani en 2018 par Shree Vamanraj Prakashan (SVP #96 éditions 3,4) rédigé / compilé par Sadguru P P Shree Dada. Veuillez référer au chapitre #7 Récit #4 rédigé par Sadguru P P Shree Dada sur le page n° 104.
Read in English | Read in Sanskrit |Read in German | Read in French